Απιστίες και αμαρτίες / Crimes and Misdemeanors

O Woody Allen είχε πάντα το ταλέντο να μας κάνει να ξεκαρδιζόμαστε και ταυτόχρονα να προβληματιζόμαστε, να περνάει τα πιο βαθιά μηνύματα μέσα από τα πιο απλά σενάρια, να μας αποδεικνύει, εν τέλει, ότι αποτελεί ένα κινηματογραφικό θρύλο κι ένα φαινόμενο μοναδικό στην ιστορία της 7ης τέχνης. Αυτό ακριβώς κάνει και με το Crimes and Misdemeanors: βαδίζει στα γνωστά του χνάρια και τα ακολουθεί τόσο πιστά που δεν είναι δυνατό να μας δώσει κάτι λιγότερο από μια απολαυστική ταινία. Όλοι οι γνωστοί του προβληματισμοί είναι εδώ: οι νευρωτικοί χαρακτήρες, η Νέα Υόρκη. Σίγουρα, αυτόν τον Woody Allen τον έχουμε όλοι ξαναδεί και μάλιστα σε αρκετά καλύτερη έκδοση, σίγουρα είναι μια ταινία όπου ανακυκλώνονται οι ίδιοι προβληματισμοί, σίγουρα εδώ ο Woody Allen διαλέγει να ακολουθήσει τη πεπατημένη αντί να βρει νέα σκηνοθετικά και σεναριακά μονοπάτια, σίγουρα όμως δεν μπορούμε παρά να γοητευθούμε από το ταλέντο και την εξυπνάδα του και να δηλώσουμε αιώνιοι φαν. Συμπερασματικά, πρόκειται για μια ταινία που αξίζει να δείτε, όχι γιατί δεν έχετε ξαναδεί κάτι παρόμοιο αλλά γιατί πρόκειται για ένα κινηματογράφο αληθινό, για ένα έργο τέχνης που σίγουρα δεν θα σας συγκλονίσει, αλλά θα σας προβληματίσει και θα σας κάνει να ανοίξετε συζητήσεις που πολύ αμφιβάλλω αν κλείνουν κάπου και κάποτε. Πριν ανοίξετε αυτές τις συζητήσεις, κάντε μόνοι σας τη σωστή απόδοση του τίτλου στα ελληνικά -όχι δεν είναι Απιστίες και Αμαρτίες-, γιατί αλλιώς χάνετε όλο τον προβληματισμό και το σκεπτικό της ταινίας και είναι κρίμα, όχι γιατί αδικείτε τον Woody Allen, αλλά για σας που, χωρίς τη σωστή αυτή απόδοση, μπορεί να μην ανοίξετε καν αυτές τις υπέροχες συζητήσεις...